Podjęte przez Sejm i władze wykonawcze w ubiegłej kadencji inicjatywy i akty prawne dotyczące Polskiego Programu Energetyki Jądrowej (PPEJ) w tym budowy pierwszej EJ nie zostały oparte na rzetelnej analizie celowości i skutków społecznych, ekologicznych a także – co istotne – ekonomicznych. Publikowane na przełomie lat 2022 -2023 stanowiska ekspertów i listy do kompetentnych organów wskazują na przewagę szkód PPEJ dla zrównoważonego rozwoju Polski w w/w aspektach. Społeczeństwo polskie w okresie do 2021 r. wyrażało w większości dezaprobatę dla tego rodzaju wysoce kontrowersyjnych inwestycji a aktualnie nie miało możliwości wyrażenia stosunku do PPEJ.
EJ to źródło nieodnawialne, o bardzo wysokim ryzyku zewnętrznym (dostawy paliwa, składowanie odpadów, zagrożenie aktami terrorystycznymi). Proces budowy i towarzyszącej infrastruktury nie tylko znacząco zmienia środowisko (paradoksalnie GDOŚ wydała decyzję o braku oddziaływania!) lecz cechuje wysoki ślad węglowy (w całym cyklu powstawania i życia). Olbrzymie nakłady finansowe i nieelastyczność w generacji energii elektrycznej mogą istotnie wpłynąć na ograniczenie rozwoju bardziej przyjaznej dla środowiska i tańszej generacji z rozproszonych źródeł OZE.
Polska nie posiada długookresowej strategii energetyczno-klimatycznej brak jest też aktualnego i kompleksowego programu zaspokojenia potrzeb energetycznych w kontekście zmian klimatycznych i innych zagrożeń w perspektywie roku 2030 i 2040 (dokumenty takie jak Krajowy Plan rzecz Energii i Klimatu na lata 2021 – 2030, oraz PEP 2040 powinny być zaktualizowane i poddane konsultacjom publicznym). Na ich podstawie należy zweryfikować wielkość i sposób realizacji Polskiego Programu Energetyki Jądrowej.
